 |
15 i 16 marca odbyła się czwarta w tym roku sesja Studium Animatora. Uczestnicy pochylali się nad tematami Kościół i Świadectwo. Spotkanie było okazją do szlifowania swojego warsztatu animatorskiego, a przede wszystkim do budowania relacji z Bogiem i innymi animatorami. W sobotni wieczór oazowicze integrowali się na lodowisku.
15 marca odbyła się druga w tym roku formacyjnym sesja Akademii Animatora, podczas której poznawaliśmy kolejne charyzmaty Ruchu Światło-Życie oraz skróty, jakie są używane w oazowym języku. Punktem kulminacyjnym była Eucharystia, którą oczywiście poprzedziła próba śpiewu. Następnie mieliśmy spotkanie, gdzie dowiedzieliśmy się, że animator to osoba, która nie kończy wzrastania na formacji podstawowej, tylko cały czas się rozwija.
W dniach 1-3 lutego 2019 r. Diakonia Ewangelizacji Ruchu Światło-Życie diecezji bielsko-żywieckiej przeżywała swoje rekolekcje formacyjne. Temat spotkania brzmiał: "Trzy wskrzeszenia, czyli o tym, że żyjąc z Bogiem naprawdę, nie możesz się nudzić".
W pierwszym kazaniu ks. Kamil otwierał serca uczestników na przyjęcie Słowa Bożego. Prosił, aby wyjść ze swego "namiotu", stanąć obok i popatrzeć z dystansem na własne troski. Siąść obok, czując gorąco... nowego dnia i dostrzec Boga idącego w naszą stronę.
Drugiego marca oazowiczki podejmujące posługi odpowiedzialnej na rekolekcjach wakacyjnych zebrały się w parafii św. Pawła na drugiej już w tym roku Szkole Moderatorki. Pierwsza część spotkania obfitowała w informacje dotyczące organizacji rekolekcji. Popołudniu nadszedł część na formację, ponieważ nie da się formować innych, nie formując siebie. Moderatorki pochylały się nad konferencją księdza Danielskiego i rozmawiały o tym, jak i na ile żyją Nową Kulturą na co dzień.
Żeby każdemu Oazowiczowi przybliżyć, czym jest Kongregacja Odpowiedzialnych, która odbyła się w Częstochowie w dniach 22-24 lutego 2019 r., najlepiej będzie, jak powiem, że jest to coś na kształt rekolekcji weekendowych dla Oazowiczów z całej Polski i świata. Jest to przede wszystkim czas spotkania z wieloma ludźmi, których się zna, a także z jeszcze większą falą osób, które widzi się pierwszy (i może ostatni) raz w życiu. Jednak, jak to w Kościele bywa, zawsze jest ten jeden Chrystus, który czyni z nas wszystkich wspólnotę.
